Ongewapende “oorlog”
We vechten niet,
we schreeuwen niet,
als het even moeilijk wordt,
is de communicatie weg.
Ik praat wel veel
En vraag wel veel.
Maar van jouw kant
blijft het ijzig stil.
Een dag of twee later.
Niets meer aan de hand.
De moeilijkheden
zijn weer aan de kant.
En ik?
Ik laat het maar zo.
Ook zonder gesproken woorden,
snap ik meestal hoe het zit.
Maar moeilijk is het soms
best wel dit
Want ik wil dan praten
En jij juist weer niet.
Heb je dat wel in de gaten?
Die muur van jou,
ik haat hem zo.
Veel te stevig, veel te sterk.
Ik kom er nauwelijks doorheen.
Laat me binnen, laat me zien.
Je weet toch dat ik van je hou?