Je houdt me vast, je doet me pijn,
raakt me in mijn ziel, mijn hart
maakt mijn gevoel kapot, maakt me klein
ik hou toch van je, om wat je verder bereikt,
mijn zorgen, mijn gevoel, mijn geweten,
even nergens last van, althans dat is wat het lijkt
je bent mijn uitvlucht en ik haat mezelf erom,
dat ik je zo nodig heb, niet zonder je kan of wil
en de dag erna denk: wat ben ik toch weer stom
ik hoop maar een ding, met heel mijn hart
dat ik je ooit zal kunnen loslaten,
dat ik mezelf ben en niet meer zo verward...