Ik belandde weer in het zelfde zwarte gat van wanhoop, vertdriet en pijn.
Ik vecht er tegen maar ik ben het gevoel zo gewend dat het makkelijk is om me te laten wegvoeren door mijn gevoel..
Ik vecht ertegen, ik wil me niet laten meevoeren, ik wil hier niet weer zijn!!
Mensen zeggen wel, het is MAAR een scheiding, ga verder met je leven, het is 5 jaar geleden.
was het maar zo makkelijk, ik wou dat ik door kon gaan met mijn leven, en niet meer terugkijkend naar het verleden.
Om te zien hoe mijn vader de deur uit liep, het verdriet en pijn dat door mijn ging, is niet te beschrijven, daarom probeer ik het via deze manier van me af te schrijven.
De dagen die daarna kwamen, een nieuw huis, de leuke verhalen die ik dan hoorde van andere kinderen, meerdere keren op vakanties, dubbele verjaardagen, die gedachten maakte me op dat moment even blij... heel even..
Pap, ik kwam elk weekend, waarom negeerde je mij, waarom toonde je geen interesse in mij?
Ik ben je dochter!! Niet een 1 of andere onbekende.
Ik voelde me niet geaccepteerd, je keek naar me of ik, ik weet het niet.. ik weet niet wat er door je hoofd ging.....
Gefeliciteerd pap, ik weet niet of je dit wou, maar je hebt er zelf voor gezorgd, ik wil geen contact meer, niet na alles wat je me hebt aangedaan, me vele keren afgewezen, me niet het gevoel gegeven dat ik je dochter was... dat is voor een kind niet te begrijpen, het enige wat ik weet is dat ik dit het gevoel kwijt wil, en jou ook, ik wil je niet meer in mijn leven, nadat ik dit heb geschreven besta je niet meer voor mij, sorry, waarom heb je dit gedaan?
Maar ik ga altijd nog door met mijn leven, ik moet alleen de wilskracht zoeken, en de kracht omzetten in het zin van het leven, en dan? DAN GA IK ER VOOR ZONDER JOU!!