Die TGV die langs je lenzen blaast en stofwolken in je hersens achterlaat
Dat is je leven man
Dat stipje dat van de horizon af lazert en niet meer terugkeert
Dat is je einde man
En de liefde stopt altijd op een onverwacht moment; noodrem
Dat hart is kapot man
En eenzaamheid is een sigaret roken op een verlaten perron
Dat prikt de ziel lek man
Dus klampen we krampachtig aan uit achtervolginsdrang
Dus stijgen we als Icarus; reeds verbrande lichamen; diesel
Dus is het nooit de laatste wagon die we instappen; of uit
Dus grijpen we naar stangen en bagagerekken voor evenwicht
En uiteindelijk stoppen we altijd waar we niet hadden willen zijn
Ons leven is overstappen op een reeds uitgevallen trein
Auteur: Han Sterk | ||
Gecontroleerd door: ~Marina~ | ||
Gepubliceerd op: 13 november 2004 | ||
Thema's: |