Hoe moet ik verwerken wat jij mij zojuist vertelde,
Dat alles wat ik ooit opbouwde,
Nu voorgoed verleden is,
Dat jij niet was wie ik vertrouwde.
Dat mijn wereld niet langer rond is,
Dat mijn morgen nooit meer komt,
Dat met iedere bekentenis,
Al het geluid rondom mij verstomt.
Ik voel hoe mijn wereld rondom mij verdwijnt,
Hoe alles koud en donker wordt,
Hoe de zon niet langer op mij schijnt.
Waaraan heb ik dit verdient,
Het valt niet te plaatsen hoe jij je gedroeg,
Wat heb ik jou ooit aangedaan,
Ik heb van dit hele gebeuren meer dan genoeg.
Ik heb genoeg van jou ‘liefde’,
Je hield niet echt van mij,
Net als zovele anderen,
Alles in één klap voorgoed voorbij,
‘wie wil er nou met JOU samen zijn?!’
Dat was alles wat jij nog zei,
Misschien heb je wel gelijk zoals die anderen,
Er is immers nooit sprake geweest van een ‘wij’.
Nu rest enkel nog de stilte en de kou,
Ik blijf opnieuw alleen hier staan,
Verbeten, terwijl ik jou zoenen met die andere ‘vrouw ‘
Aanschouwend hoe jullie samen verder gaan,
En ik hier voorgoed allen in de kou blijf staan…