Haar oude, gerimpelde hand,
trilt als ze me vastpakt.
"Mevrouw weet u soms waar ik woon?",
ik weet dat haar geheugen afzwakt.
Ïk moet naar huis,mijn moeder helpen",
ik speel het spel maar mee.
Vanmorgen kon ze de wereld nog aan,
nu heeft ze heimwee.
Heimwee naar een tijd,
waarin ze niemand mist.
Waar haar herinneringen nog toekomst zijn,
en haar geheugen nog niet is uitgewist.
Vandaag ben ik haar moeder,
ik kleed haar aan voor ze naar school gaat.
Maar als ik haar vertel waar ze echt is,
maakt dat haar verdrietig en kwaad.
Ze scheldt me uit, geeft me een klap,
waarschuwt me voor haar vader.
Ze zweet en trilt, haar gezicht kleurt rood,
op haar hoofd verschijnt een ader.
Ik weet dat ze het niet zo bedoeld,
had al zoiets verwacht.
Haar tijdsbeeld word door ons bepaald,
aan hoe ze huilt of lacht.
Morgen zal het beter zijn,
ben ik haar vader, man of zus.
Nu stop ik haar warm onder de dekens,
en zij, zij beloont me met een kus.
Martine Gieze: | Donderdag, november 11, 2004 18:22 |
werk je in de zorg of is het familie? heel erg gevoelig/meelevend verwoord!! je kunt idd beter meespelen ipv er steeds tegen in te gaan,wekt alleen maar frustratie op... respect! liefs,MART |
|
Paulina: | Donderdag, november 11, 2004 11:55 |
Ik herken dit... Ik maak hetzelfde mee met mn opa. Het is zo verschrikkelijk moeilijk om iemand die zo sterk was, dat zij / hij zo aftakelt.. Ik wens je veel sterkte Knuffel |
|
Auteur: anita28 | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 11 november 2004 | ||
Thema's: |