je bent zo ver van mij,
ik zit hier nu alleen op mijn kamer.
de tijd gaat maar nie voorbij.
ik zit aan jou te denken.
mijn gedachten geraken echter nie verder dan dit
je moest es weten hoe ik er nu bij zit
mijn hart bevend, vedriet stokt me in de keel...
ieder traantje voel ik uit mijn ogen glijden
met een zakdoek ga ik over mijn wangen heen
de muziek troostend in mijn oren.
erdoor bevangen...
het geeft me een groter verlangen.
het gemis kan ik werkelijk niet meer aan.
het gedacht waar je nu zit is niet te verstaan.
je hoort bij me te zitten.
ik begrijp echter niet wat het belangrijkste is in je leven.
ik die je al mijn liefde wil geven.
ik voel me als speelgoed.
en toch blijf ik zitten met een beetje moed...
waarom deze pijn?
waarom dit verdriet?
is het omdat het zo moet zijn...?