Ik weet nog goed we waren 14jaar toen we elkaar voor het eerst hebben ontmoed,Het klikte niet meteen maar dat was iets wat al snel verdween,Je werd mijn hartsvriendin en er was niemand dat boven jou ging,maar toen kwam het eind van het schooljaar eraan,en we woonden te ver van elkaar en zijn we elk een andere weg gegaan,maar ineens 6jaar later kom ik je terug tegen,en voelde direct terug die band,we kuste zelfs elkaar en waren niet verlegen,maar jij zat in de problemen en ik bleef bij jou dag en nacht men eigen leven was verdwenen,met de tijd werden we stapel op elkaar,maar jij wou er niet aan toegeven,en toen kreeg ik het zwaar,maar bleef vechten tegen mijn liefde voor jou,want wou zo graag die goede vriendin blijven die je altijd wou,ik heb 2jaar men eigen en de rest weg gecijferd omdat je me constant nodig had,en eindelijk na al die tijd zag ik dat je er terug boven op zat,en je zei dat we voor altijd samen zouden blijven want dat je zonder mij niet meer kon,ik was gelukkig en blij voor mij eindelijk een mooi nieuw leven dat begon,maar ik weet nu geluk is niet aan mij besteed,na al wat ik voor je deed,heb er altijd voor je gestaan,en hou nog steeds zielsveel van jou,maar jij bent zomaar heen gegaan,ben ik nu ineens overbodig?nu sta ik hier alleen en heb ik jou nodig...