Kerstmis 2002 was zo een moeilijke tijd ... Een kerst die we zonder jou moesten fieren ... Tranen van spijt dat we jou moesten achter laten op die kille witte kamer ... Hopend dat alles zoveel beter zou worden ... Maar hoop was te weinig ... Een jaar lang heb je gevochten ... Gevochten voor je leven ... Zoveel pijn en verdriet doorstaan ... Je had nog zo vele mooie plannen ... Nooit heb je de moed laten zakken ... Altijd ben je blijven doorgaan ... We waren fier op je ... 26 augustus ... de dag waar jij zo lang naar uitkeek ... Geboorte van je eerste echte kleinkind ... Je was zo fier op onze kleine andres ...
Je kon de hele wereld aan ... De pijn vanbinnen liet je niet merken ... Je bleef verder gaan met je leven ... Net of er gebeurde niets maar we weten allemaal , diep vanbinnen kropte je alles op ... Al je pijn , Al je verdriet om wat nog komen zou ... Maar toch bleek er een einde aan te komen toen de dokter mij en papa vertelde dat niets meer kon baten ... alleen een mirakel zou hier nog kunnen helpen ... Het kon dagen , weken , maanden , misschien jaren duren ... Maar dat het zo snel zou gaan ... 6 oktober , we hadden een dag vrij af ... de telefoon rinkelde ... ~Siske , heb slecht nieuws , annette is er niet meer~ hoorde ik met een huilende stem ... ~het kan ni , het kan ni~ ... meer kon ik op dat moment niet zeggen ... Het was zo hard ... Zo waar ... Ik kon het niet geloven ... Een vrouw zo levendig , zo actief en zo genietend van het leven ... Zomaar weg ... Zomaar weg van ons ... Ik weet dat er een tijd was dat het fout liep tussen ons maar wat zij in die 3 jaar deed voor mij en papa ... was prachtig ... Ze gaf me 3 mooie jaren , met 2 prachtige zonen ... 11 oktober ... De zwaarste dag van allemaal ... Een kist zien staan ... Wetende dat jij erin lag en men tranen begonnen te vloeien ... Papa die naar me keek en me vast nam ... men broers die me triest aankeken ... Het werd te veel voor me ... Zittend naast isabbelle en shana ... Wachtend op het grote afscheid ... Het lied begon ... ~Als er iemand bij me wegging ... even slikken en weer doorgaan .......~ ... Ik dacht aan hoe wij samen stonden te zingen op marco borsato ... hoe zot we van hem waren en hoe graag we samen naar zen concert zouden gaan ...Jouw foto op je doodskaartje zien staan ... zo een pracht vrouw vol hoop en fierheid ... Nu ineens alleen nog maar in men hart , men gedachten en op een stuk papier ...
Bevend stond ik rond de kist ... Denkend aan al het moois wat we samen beleefde ... Horend naar eros ramazotti ... Je grote voorbeeld ... Je grote idool ... Italie je tweede thuis ... Het einde was nabij ... Naast men broer en zen vrouw liep ik naar achteren ... De kist voor ons ... ~ i did it my way ~ klonk in de kerk ... De deuren gingen open ... Ik keek naar buiten , naar de mooie blauwe lucht ... Het was zo mooi en terwijl zo hartelijk ... Zo ziet mijn afscheid eruit als ik aan jou denk ... Een hemelsblauwe lucht , deuren geopend en ~ i did it my way ~ als achtergrond ... Ik voelde me slap worden en alles wat ik wou was jou nog één keer in men armen houden en vertellen dat ik van jou hield ... Ik voelde de armen van men broer rond me maar wist geen waar of wie ik was ... Ik wist niets meer ... Kon ni meer op men benen staan ... Het was zo moeilijk afscheid van je te nemen ... Ik besefte niet of wou niet beseffen dat je daar nu zo eenzaam en alleen lag ... levensloos ... Het is zo zwaar om je te vergeten ... Ik kan maar niet beseffen dat je er niet meer bent ... Ik mis je zo ! ...
Ik zal nooit iets van ons vergeten ... Jij was iemand om fier op te zijn ... Die me leerde om te blijven hopen en ik zal worden zoals jij het wou ... Ik was fier op je en dat ben ik nog steeds ... Je verdiende dit niet ... Ik weet dat je altijd bij me bent ... Altijd ben je in men hart en gedachten ... Altijd zal je over me waken ... vergeet me aub niet ... Ik hou van je en dat zal ik altijd doen zoals ik altijd al gedaan heb ... Mottig struikske ... Ik mis je enorm ... Kon ik maar even bij je zijn ... Zorg goed voor opa en petten ... ~xXxXxXx~