Ik kijk naar buiten
Over het lege landschap
Achter de ruiten
Met je ogen gesloten
Lig je bewegingsloos op het bed
Waar ik ooit zo van had genoten
Waar ik nu zo’n intense pijn van had
Je lichaam ademt
Maar niet je ziel
Ik pak je hand,
Aan je lichaam zo fragiel
Een traan land op je bleke huid
Geen reactie, ook geen geluid
Ik ben je kwijt
Zo onverwachts
Je lege blik, zonder enig verhaal
Je rust die heerst
Het lijkt zo normaal
Ik bid nog elke dag
Voor nog 1 keer, jouw mooie lach
psych: | Maandag, oktober 25, 2004 22:10 |
probeer die lach vast te houden,koester het als een diamant,,,liefs,,,psych,,, | |
Auteur: Manon de Wit | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 25 oktober 2004 | ||
Thema's: |