Er zijn zoveel mensen om me heen,
maar toch voel ik me alleen.
Ik weet niet hoe ik het moet zeggen,
hoe het in woorden uit te leggen.
Ik ben zo leeg,zo koud van binnen,
er is geen mens om me te verwarmen.
Terwijl ik zo'n behoefte heb,
aan twee beschermende armen.
Iemand die me koesteren kan,
die me zonder woorden verstaat.
Zodat ik me weer veilig voel,
en tot de daaglijkse dingen in staat.
*-*Zij*-*: | Vrijdag, oktober 22, 2004 20:55 |
Herkenbaar maar komt goed.... Knuff, Cora xxx |
|
Raira: | Vrijdag, oktober 22, 2004 20:38 |
Kan me hier heel veel bij voorstellen het is zo herkenbaar ik sla even synbolisch mijn armen om je heen, hoop dat het even als een kleine vervanging van een moment voelt liefs raira |
|
Cynthie: | Vrijdag, oktober 22, 2004 17:45 |
Heel mooi gedicht, zeer zeker wel. Je kan goed je gevoelens in je gedicht omschrijven en dat is best moeilijk. Sterkte! | |
Auteur: Ria -rimpeling- | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 22 oktober 2004 | ||
Thema's: |