Vanbinnen stil en leeg,
steeds maar moeten denken aan
de laatste knuffel die ik van je kreeg.
Nooit gedacht dat het wel eens de laatste had kunnen zijn,
maar dat was het wel,
het enige wat ik nog voel is verdriet en pijn.
Je kon niet meer,
en hebt ons moeten verlaten,
jij kon daar niks aan doen,
maar hebt ons toch met verdriet en pijn achtergelaten.
Al die mensen die zeggen dat het beter is zo,
hebben helemaal gelijk,
maar het doet zo'n pijn om het te accepteren,
het is zo oneerlijk!
Juist jij,
waarom jij?
Je was altijd zo behulpzaam en zo lief,
en nu is het allemaal ineens voorbij.
Lieve Ange...ik mis je zo,
ik wil naar je toe,
maarja..hoe?
Dat ik van je hou,
mag iedereen van mij weten,
maar ik wil alleen dat jij het zelf weet,
en het nooit, nee echt nooit zou vergeten...