De dagen zo stil,
gehuld in duisternis,
mijn ziel en hart zo leeg,
omdat ik je zo verschrikkelijk mis,
de tranen vloeien plots,
in mijn ziel ontstaat een snee,
in dit gat wat leven heet,
wat moet je er mee?,
Ik kijk omhoog,
hopend dat jij daar zou staan,
dat je zegt dat je van me houdt,
en dat je een arm om me heen zou slaan,
Dat is in mijn eigen wereld,
een plek dat niet bestaat,
ik blijf daar liever "leven",
in deze plek zonder haat,
Zal ik ooit bevrijd mogen zijn?
maar gevangen in je hart,
want daar zal alles mooi en stralend zijn,
nu is alles grauw en zwart...
~*~