Terwijl de wekker mij laat ontwaken,
sta jij op tegelijk met mij.
Er is geen dag dat je daarmee zal staken,
Jij blijft altijd heel dichtbij.
Elke stap die ik zal zetten,
zal jij altijd bij me zijn.
En je zal het je niet beletten,
om me te overvallen met jouw pijn.
Een plotselinge steek in mijn rug,
of een hevige pijn in mijn nek.
Jij deinst nergens voor terug,
je probeert me te pakken op elke plek.
Na zo'n lange dag met jou,
hoop ik voor ik slapen ga,
dat jij er niet meer zijn zou,
wanneer ik morgen opsta.
Dat hopen niet helpt weet ik ook wel,
Want zodra ik morgen op zal staan,
ga ik opnieuw door die hel,
omdat jij nooit meer weg zal gaan...
Kelly van Eybergen: | Zondag, september 19, 2004 19:41 |
ik zal nooit zonder een dag waar ik van hou kunnen,dan weet ik niet wat ik moet nog..ik wou dat het allemaal zo leuk en gezellig was dat ik haar iedere dag diep in de ogen kon aankijken en zeggen wat ik vind. laat een reactie achter op mijn gedichten |
|
Boudaatje: | Zondag, september 19, 2004 18:25 |
ah zo herkenbaar, een ziekte hebben is geen lagertje, sterkte ermee en wees hem de baas! knuf |
|
nienkuhtje: | Zondag, september 19, 2004 18:19 |
aah meis... je sleept jezelf er wel doorheen hopelijk.. steek veel energie in je vrienden en familie, en probeer (wat het dan ook is) zo goed mogelijk voor jezelf te zorgen... kus nienke |
|
Auteur: WritingMoon | ||
Gecontroleerd door: artemis | ||
Gepubliceerd op: 19 september 2004 | ||
Thema's: |