Ik had toch gelijk
terwijl ik vurig hoopte van niet
maar nu is het gevuld en rijk
Het is geen heimwee wat ik soms
zo intens voel
dat ik niet weet wat ik bedoel
en het me misselijk maakt
omdat het zo diep zit, maar toch naakt
Het is geen heimwee
het is verlangen
Mijn bloed neemt het mee
zo eens in de tijd
om me eraan te herinneren
dat er iets open staat
dat er iets mist en ik weet me geen raad
Ooit wist ik wie dit op kon vullen
ik heb het toen nog gezegd, voor zijn deur staan brullen
En pijnlijk heb laten dood bloeden
voor catastrofes kon ik mezelf behoeden
Maar, verdomd als het niet waar is,
het dient zich weer op, met een pluimpje erop
Deze is nog jong en gewaagd
hij heeft niet door dat ik hem verhoor
door mijn open gat ben ik nog maagd
Maar ik dacht dat die optie dood was
dat ik incompleet zou blijven
Niet dat het zich nu nog in mijn gezicht zou wrijven