Ik voel me eenzaam en verlaten,
niemand heeft het in de gaten.
Altijd een grote lach op mijn gezicht,
dat voel ik als mijn plicht.
Het is meestal onterecht,
iedereen die tegen mij vecht.
Ik heb weinig vrienden,
net als of ik dit verdienden.
Altijd maar alleen,
maar ik stoot me nooit tegen dezelfde steen.
Mijn vrienden zitten op een andere school,
ik weer in mijn eentje, die uitgescholden word voor mongool.
Na school weer naar mijn vrienden toe,
dat word mij nooit moe.
Ik hou van de vrienden die ik heb,
iemand die hun iets aan doet geef ik een mep.
Hun zijn alles voor mij,
hun maken mij altijd weer blij.
Hier komt nu een einde aan,
tot gauw met die banaan.
Black kiss BloEmPjU-666 (Mandy)