Daar ligt hij dan, gisteravond is hij in het ziekenhuis beland.
Hij kan niet goed spreken en zijn linker zijde is verlamd.
Zijn vrouw en kinderen zijn bij hem en dat vind hij fijn.
Hij kan het niet verwoorden maar in zijn ogen zie je de pijn.
Onzekere tijden zijn aangebroken voor zijn familie en voor hem,
want hoe gaat het verder als je een beroerte heb gehad
En alhoewel hij mij alleen als zijn verpleegkundige kent,
hoop ik dat hij weet dat ik meeleef met hem met heel mijn hart
Zijn dochter komt huilend naar mij toe en vraagt mij hoe het verder zou gaan.
Ik beantwoord de vragen en bied haar troostend een glas water aan.
Papa was altijd zo’n spraakmakende man.
En daar is nu niks meer over van.
Niet alleen voor hem maar voor iedereen die na een cva weer moet leren leven.
Ik hoop dat god jullie de moed en de kracht kan geven.
Het leven is voor altijd veranderd en dat is een feit,
maar je bent een mens met een hart en een ziel en dat ben je niet kwijt.
arie.v.d.zalm: | Zaterdag, augustus 14, 2004 08:00 |
Heel mooi onder woorden gebracht. moin moin arie |
|
*** Lanaatje37***: | Zaterdag, augustus 14, 2004 07:58 |
bijzonder warm mee- invoelend gedicht... heel mooi.. liefs, Lia |
|
Raira: | Zaterdag, augustus 14, 2004 01:44 |
Wat een prachtig en meelevend gedicht heb je hier neergezet, ik heb de situatie zelf in heel nabije kring meegemaakt, dus ik weet wat het is, en vooral je laatste zin vind ik heel erg mooi en hoopvol. complimenten voor het gedicht, maar zeker ook voor de menslievendheid die je hier toont liefs raira |
|
Auteur: Loveleyme | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 14 augustus 2004 | ||
Thema's: |