met de vele rimpels
op haar gezicht
die elke plooi
van haar leven
weerspiegelen
sloft ze
de tijd
achterna
haar schouders
staan gebukt
onder het leed
van haar eigen wereld
en met een diepe zucht
torst ze haar last mee
waarvan niemand iets weet
ze slentert
naar de kast
die al evenveel
pijnlijke gaten bezit
als haar geheugen
en teder streelt ze
de vergeten herinneringen
veilig opgeborgen
achter glas