Alweer 4 maanden later na al mijn problemen,
het leven is wat beter maar nog steeds kan je het er niet van nemen.
Ik voel me schuldig tegen over me oma's en me oom wat wij wel kunnen en hun misschien wel niet,
ik hoop dat zei ook nog leuke dingen kunnen doen maar ik heb geen zekerheid en hou het verdriet.
Het verdriet word wel minder en toch blijft die periode altijd bij me hangen,
in die periode werd je eigenlijk gevangen.
Je kan niets doen alleen maar afwachten en hopen op geluk,
maar meestal als je het nieuws hoorde ging je stuk.
Je dacht niet meer aan je verdere leven,
je had het dan wel gehad en wilde het meestal opgeven.
Die tijd heb ik heel erg gehad,
ik was het helemaal zat.
Ik ben blij dat ik hier nog ben,
en dat ik iedereen nog ken.
Maar wat me hele leven bij me blijft is dat ik me onzeker blijf voelen.
Hoe hebben hun het nu daar beter of slechter dat gaat de hele dag door me hoofd,
zoals ik het nu voel blijft het me hele leven hangen en word het niet gedooft.

Maar mijn leven gaat verder...