Dit is een heel persoonlijke brief die ik geschreven heb om zo de dood van mn oma (mémé) te kunnen verwerken. Door het op deze website te plaatsen wil ik iedereen die iemand verloren is, proberen te steunen...
In alle stilte ben je weggevaren,
Maar in ons hart blijf je verder leven…
2 jaar geleden op 19 november 2002 las ik dit op je doodsprentje… En nu 2 jaar verder ben je niet terug gevaren maar je leeft wel nog altijd in men hart…
2 jaar terug om 20 na 4 ongeveer. K stap van de trein, k zie men vader staan met de auto… Mijn vader leunt tegen de koffer… Ik wist dat er iets niet klopte… Hij zei me dat meme gestorven was… ik antwoordde: is ze dood? Mijn vader zei: Ja. Ik stelde hem de vraag opnieuw want ik kon het niet geloven. Ik voelde niets, ik had het gevoel dat ik haar nog zou zien, zo vrolijk als ze altijd was geweest…. Thuis gekomen zag ik het hele gebeuren. De begrafenis regelen en zoveel meer. Het deed me niet veel…Wenen kon ik niet, knuffels hoefde ik niet…. Ik liep verloren rond.
2 jaar terug zat ik hier ook, niet mijn verhaal te doen, maar mijn gevoelens te uiten in een gedicht…Ik zocht muziek voor op de begrafenis, ik wou een persoonlijke toets van mezelf. Het bleef uiteindelijk bij mijn gedicht. Ik bleef geen dagje thuis om alles te verwerken, neen, ik leerde zelfs nog mijn lessen….Meme had het zo ook gewild dacht ik. Kleefde in een roes, kgeloofde nog steeds niet dat MIJN meme er niet meer was…. Twas 2 weken geleden dat ik haar nog gezien had, en mijn ouders vertelden mij dat alles beter ging met haar. Ik had altijd gedacht dat alles wel in orde kwam, dat ze weer thuis zou zijn, weer bij me in de buurt. Maar ik merkte zelf ook wel dat ze veranderd was. De levenslust van ervoor was ze verloren. Het was alsof ze de strijd opgaf. Het was niet de eerste keer dat ze in het ziekenhuis lag, maar deze keer was het anders. Ze maakte niet meer de grapjes, ze was niet meer vrolijk, maar zag alles somber in. Het is een voorteken geweest, maar zo’n dingen zie je pas als het te laat is.
Op school ging alles zijn gewone gang… Al was er geen moment zonder aan haar te denken…. De dagen gingen voorbij. Kherinner me nog 1 dag. We kregen telefoon van een vriendin van mijn moeder. Ze praatte en weende. Toen kwam de beste vriendin van mijn moeder bij ons thuis… Ze weenden allebei. Ik zei altijd weer dat ik het gevoel had dat ik ze wel nog zou zien zoals ze altijd geweest is… Ze luisterden met een half oor… maar troost, dat kreeg ik niet. Ik geloofde dat ik mijn meme zou zien zoals ze was…Levendig en vol levenslust.
Ik kreeg de kans om haar te gaan bezoeken in het ‘dodenhuisje’. Ik wou het ook doen, maar kheb nooit de moed gehad. Kheb nooit afscheid kunnen nemen al is de kans me geboden, en zoiets vergeef je jezelf niet. Ik troost me met de gedachte dat ze nu hierboven is en met het gevoel dat ze weet wat ik denk en weet wat ik wou zeggen….Maar het knaagt aan me. Kheb niet kunnen zeggen dat ik van haar hield, dat ze zo goed voor me geweest is en dat het allemaal veel te rap ging…. En een gedicht lost die pijn niet op. Het was een vorm van afscheid voor mij, al is het nooit een echt afscheid geweest. Soms hoop ik stilletjes dat ze ooit zo nog eens weerkomt, en me de kans geeft om haar gedag te zeggen… Maar men verstand verdrijft die gedachte dan weer weg, en telkens weer doet het pijn.
En dan was het zaterdag… De begrafenis. Het voelde raar, allemaal zo somber en droef. Ik wou niet somber zijn, maar de sfeer bracht me er toe. Ik was er nog steeds van overtuigd dat ik ze weer zou zien.
En daar zit je dan, in de kerk… Te wachten tot alles begint. Orgelmuziek speelt… De sfeer is droef… En ik, ik wou niet droef zijn! De kist werd naar voor gedragen en ik moest geloven dat MIJN meme daarin lag. Ik vond het helemaal niet stijlvol. Ik geloofde zelfs niet dat ze daar lag. Ik was zelfs paranoïde. Ik hoopte dat er een wonder zou gebeuren. Dat ik droomde, of dat de kist zou opengaan en ik daar weer de vrolijke meme zou zien. Maar het was een illusie…. Alles ging zo traag, en ik weende en ik weende. Ik had me al die dagen sterk gehouden, ik wou geen verdriet tonen. Toen las Marleen mn gedicht voor…De machteloosheid die ik voelde was zo angstaanjagend. Ik besefte dat het leven iets uniek is en dat je niet beslist of je sterft of leeft. Het waren niet alleen tranen van verdriet maar ook van woede, angst en van liefde. Dan brak de offerande aan….Ik voelde me zo bekeken. Allemaal goede mensen met goede intenties, maar ik wou alleen zijn, geen 100den mensen rond me en geen 100den mensen die naar me keken!
Mis gedaan…De kist naar buiten. Die kist die mijn levendige meme moest voorstellen… Het was koud buiten… Ik was eindelijk gestopt met huilen. Traag vorderden we naar het kerkplein, achter de lijkwagen aan. En dan was er de laatste groet voor mijn meme in de grond zou verdwijnen…Een roosje op de kist leggen moest afscheid voorstellen…Afscheid is geen roosjes leggen! En dan ‘handjes schudden’, medeleven betuigen. Het kon me gestolen worden, het enige wat ik wou was alleen zijn. Ik heb dan ook geen handjes geschud. Ik heb me iets verder op een bankje gezet… En gehuild. Maar ik kon er niet aan ontsnappen, mijn familie kwam naar me toe, beloofde me veel goeds, zeiden dat ze er voor me zouden zijn…. Maar zeggen is niet doen. Van mijn tante mocht ik bij haar stoverij gaan eten, nu mijn meme het niet meer kon doen. WTF kon mij stoverij schelen. Het enige wat me raakte was wat Zuster Irène tegen me zij, de beste vriendin van mijn meme: “Je meme is gelukkig nu, je moet niet wenen, de engeltjes zorgen wel voor haar…” De overtuiging waarmee ze dat zei, bewees hoe geloof je kan sterken in je verdriet. Zuster Irène stierf een paar maanden later… Ik denk dat ze het verdriet ook niet kon verwerken. Maar ik ben blij dat mijn meme nu niet alleen is. Zuster Irène en de engeltjes zijn bij haar…. En dan volgde er nog de koffietafel…Iets wat niet thuisgehoord in het geheel van afscheid en begrafenis. Ik ben er dan ook niet gebleven. Ik ben gaan volleyballen en heb de match aan mijn meme opgedragen. Ik heb me ingezet voor mijn meme. En we hebben gewonnen. Het verzachtte de pijn voor eventjes. In de auto zeiden mijn vriendinnen allemaal hoe mooi mijn gedicht wel niet was en dat ze weenden enzo… Maar dat wou ik niet horen, ik wou stilte, ik wou een knuffel van liefde en troost…. Nu 2 jaar later heb ik nog geen enkele keer het graf van mijn meme bezocht… alleen durf ik niet, kwil iemand bij me die me oprecht troost. Mijn leven heeft rap weer zijn gewone gang genomen… Maar die plaats aan tafel, die goeie zorgen zijn er niet meer…Maar Je weet meme, dat je nog altijd in mn hart bent en ik van je hou… You’re in the arms of the angel… May you find some comfort there…
Meme…
Het is nu 2 jaar geleden dat je hier wegging van je vertrouwde omgeving. Waarom toch? Maar ik ga door meme, ik moet wel door. Ik maak wat van mijn leven en zal het later aan jou opdragen. Want JIJ meme hebt me opgevoed. Ik geef je geen schuld omdat je ons verliet, neen, jij besliste niet. Het was God die je veel te vroeg wegnam. Je bent vredig gestorven en daar ben ik blij om, dat je geen last meer had, geen pijn. Je ging vredig heen, naar de engeltjes die voor je zorgen nu. Je hebt wel voldoende geleden in je leven. Je was zo sterk en moedig, altijd weer. Ik bewonder dat in jou, ik wil je voorbeeld volgen. Ik probeer altijd sterk te zijn en moedig te blijven. Maar het lukt niet altijd…. Meme…Afscheid heb ik niet kunnen nemen… Mag ik je nu nog eens Vaarwel zeggen? Dag mémé… Ik hou van jou!