In een hoekje
gedrukt...
op je knieen
totaal verdrukt...
door de ogen van je medemens
onderdrukt...
krampachtig leef je verder met de angst
angst om beoordeeld te worden
angst om nooit gekend te worden
angst dat niemand het erg zou vinden
schuld,
ze omvat mijn hart
soms zo hard
dat het ademen mij vergaat
schuld van je falen
schuld van de pijn die je enkel jezelf aandoet
en wachtend op een reikende hand
in een massa hyena's
op een weerderwoord
op een te stille stem
wachtend op troost
voor diegene die troost biedt...
In een hoekje
waar geen woord je ooit bereikt