Mijn ogen tranen, verdriet om alles om me heen..
Mijn ogen zijn droog, er is geen vocht meer voor een ween.
Mijn hart in stukken , die oneindige pijn...
Ik weet de betekenis even niet meer van fijn...
Mijn leven staat stil, bang om alleen te zijn..
Bang om lief te hebben zoals genieten van zoete wijn...
Ik wil je niet meer zien zegt mijn domme hoofd...
Is dit nu echt waar ik altijd in heb geloofd....
Ik neem je mee, maar jij laat me daar...
Is er iets mis met mij, is het echt waar...
Wat ben je aan het doen, je denkt zeker niet aan mij...
Ik wil nu de zee zijn lekker luchtig en vrij...
Mijn hart heeft toch die grote verlangens naar jou...
ik zou willen dat ik onder woorden kan brengen wat ik zeggen wou...
Mijn lijf trilt en is verslaafd aan jou geraakt...
Is dit waar je hard van wordt en je mens maakt...
Veel liefdes verloren omdat ik steeds de moed niet vond...
Ben ik te laat en blijft mijn hart een grote wond...
Alleen, alleen is alles waar ik aan denken kan...
Is echt mijn tijd voor liefde voorbij, geen tijd voor een man....
Misschien dat ene beetje hoop in mijn leven....
Die mij vertrouwen geeft liefde voor een man te geven...
Die me gelukkig maakt en ik me eindelijk bind....
Ik hoop dat die tijd snel komt en ik " hem" snel vind...