Menige traan heb ik al gelaten,
als een stortvloed ben ik beginnen te praten.
Gevoelens komen boven, van de angst, de wanhoop en de pijn,
zal ik ooit weer dezelfde zijn?
Iedere keer heeft iemand van jullie iets kapotgemaakt,
met woorden, aanrakingen en wat al niet meer,
nooit durfde ik te zeggen, 'au, je doet me zeer'.
Ik had willen schreeuwen, schoppen, slaan,
maar nee, ik liet jullie gewoon begaan.
Nu pas komt de schaamte, hoe ga ik hier mee om?
Zal ik het ooit leren of blijf ik voor altijd dom.
Oh, was ik maar weer kind, een meisje dat altijd lacht,
zou ik dan eindelijk de liefde krijgen, waar ik zo naar smacht...