Help,
ik wil schuilen, schuilen in mijn schelp!
Maar daar ben ik zo alleen,
zonder de mensen die ik eigenlijk wil ontwijken om me heen!
Waar moet ik naartoe,
dit leven maakt me moe!
Hou me nu toch eens in je armen,
laat me eens uithuilen, probeer mijn hart een beetje te verwarmen,
het is daar zo koud en eng,
waarom is God zo streng?
Ik voel alleen nog pijn,
ik wil niet meer verdrietig zijn!
Doodgaan is eigenlijk de enigste uitweg,
maar moet ik nu al stoppen met leven, kom zeg?!
Ik wil leven of sterven,
ik wil in heel mijn lichaam kerven!
Maar niet meer voelen, wat ik nu voel,
het maakt me zot en wanhopig dit gewoel!
Waarom kan ik niet gelukkig door het leven gaan,
waarom trek ik me alles zo erg aan?
Mijn leven op zich is al zwaar genoeg,
maar de zorgen van anderen neem ik er ook nog bij, wat staat me nog allemaal voor de boeg?
Help mij alstublief,
want ik val zo diep, daarom in de vorm van een gedicht deze brief!
Neem me in je armen en laat me schuilen,
dan kan ik al mijn negatieve gevoelens eens uit mijn lichaam huilen!
Ik kan niet meer,
het doet me teveel zeer!