vergaan zonder tranen drogen
ogen gesloten
in een waas van pijn
handen geschoten
langst de diepe waterlijn
dichtbij en niet ver genoeg
verrekte pijn weer verdronken
nieuw litteken wat ik bijvoeg
in eenzaamheid weer gezonken
donkere tranen van vergeten
rollen over wangen verborgen
ik wil er niets meer van weten
ik ben al genoeg niet ik, zonder morgen
diepe snee van verlangen
prikkend in mijn warmte van koud
liegend mezelf verhangen
als niets in mijn gedachten mij weerhoud
vergaan zonder tranen drogen
met een masker bijna vastgeroest
de wazige pijn die alles op heeft gezogen
en ik, die niets meer deed of moest
Van Kiekie