Ik staar
verbijsterd
naar het plukje haar
in m'n handen
Wetend
dat het niet lang meer duurt
Ik word kaal
De gedachte:
'De chemo doet z'n werk'
maakt me
enigszins sterk
Toch verdriet
pijn
aangetast
in m'n vrouw zijn
Het valt me zwaar
zwaarder dan ik dacht
Want wat is nou haar
als genezing op me wacht?
Maar toch
geknakt, gekrenkt
in m'n waardigheid
Ben m'n zelfvertrouwen
kwijt
Voel me
in de kou gezet
M'n eigenwaarde
ontnomen met m'n haar
Iedereen
die op me let...
'k Word gek van dat gestaar
Tranen
vallen in m'n schoot
Een stukje van mezelf
is dood
Ik weet wel
dat m'n haar
weer groeien zal
Maar
't doet toch pijn
word geconfronteerd
met m'n ziekte
't Maakt me klein
Laat me
even huilen
aanvaard dit verdriet
Ik weet wel
dat ik weer lachen zal
Maar nu even niet