In mijn hart zit een doosje
vergrendeld, dichtgenageld,
versleten en gesloten
en binnenin een roosje..
het is heel klein maar nog steeds rood
het heeft er altijd al gezeten
alleen was het vroeger groter
totdat ik het in het kistje opsloot
vroeger was die roos mijn hart
groot, mooi en zonder doornen
maar dat was lang geleden
buiten dat doosje wordt nu alles zwart
toen het donkere mijn hart overspoelde
vluchtte het roosje recht het kistje in
opgesloten en beschermd van al het kwaad
dat daarbuiten woelde
maar het kwaad wordt gevoed
door al de pijn die mijn hart overkomt
het groeit en het roosje durft niet weg
ook al weet het dat het moet
Ooit zal het roosje sterk genoeg zijn
om de grendels te breken,
de nagels uit te slaan
en mijn hart te zuiveren van pijn
ja, ooit zal het uitbreken
ooit zal die roos weer mijn hart worden
ooit zullen de doornen verdwijnen
die alsmaar harder in mijn hart steken
Zolang ik die gedachten niet uitdoof
zolang ik blijf volhouden
zal er hoop zijn
zolang ik maar in het roosje geloof