Duizend messen
Schieten door haar ziel
Verwoesten alle schoonheid
Hoop en liefde nihil..
Ze wou dat ze kon vergeten
Verleden kon laten gaan
Maar het zal haar altijd volgen
Waar ze ook zal staan..
Elke dag opnieuw
Voelt ze de pijn
Van de ruwe vernietiging
Het verliezen van zichzelf kunnen zijn
Elke man die ze ziet
Doorklieft de muur waarachter ze verschuilt
En nooit zal iemand haar helpen
Als ze in stilte huilt..
Gwenneke: | Zaterdag, juni 05, 2004 15:16 |
*tranen in mijn ogen* zo mooi neergezet! |
|
flammie: | Dinsdag, juni 01, 2004 21:19 |
wauw de tranen lopen over mijn wangen wat ken ik dit goed edch mooi neer gezet veel succes he en sterkte xxx flammie |
|
Fading Away: | Dinsdag, juni 01, 2004 19:24 |
... oh, zo duidelijk, gevoelig, herkenbaar omschreven.. Soms ga je zelfs geloven dat het beter is om alleen te zijn, om er zeker van te zijn dat er niemand om je heen is die je pijn zal doen.. Maar, dat is niet de juiste oplossing.. =( Sterkte, Fading Away |
|
claudintje: | Dinsdag, juni 01, 2004 18:06 |
ja,bloodelf heeft volkome gelijk.blijf er maar in gelove en je komt het wel te bove:d blijve doorgaan dikke knuf claudintje |
|
BloodElf: | Dinsdag, juni 01, 2004 17:35 |
*schrikt even heel hard* Ik ken het gevoel, niemand meer vertrouwen, wie is de volgende die je pijn doet? Voor wie kan en wil je nog jezelf zijn =( Maar je komt er wel, het is een levenslang litteken, maar ook littekens vervagen. Zo ook de pijn *Ik blijf er iig in geloven, Soms* Knuffel |
|
Auteur: Mysticelfje | ||
Gecontroleerd door: benji | ||
Gepubliceerd op: 01 juni 2004 | ||
Thema's: |