Het droommeisje
Deze kamer neemt je mee naar onbegane paden,
En je bestemming is onbekend, laat zich raden.
Van het meisje dat aan je zijde staat,
Kan je zeggen dat ze verwacht wat komen gaat.
Maar verder is ze hard als steen,
Weldra tolt de namaak intieme sfeer om jullie heen.
Als een op de grond geslagen discusie,
En je bedenkt: dit speelt zich af in een illusie.
Als iets dat zij heeft me nu kan bekoren…
Maar het voltrekt zich, ik ben in haar verloren,
Pas later lijkt je oog te ontwaren,
Met deze kus zal ze haar fake liefde verklaren.
Wanneer de kamer zich terug herneemt,
Zelfs van het meisje is geen spoor, alles is vreemd.
Het lijkt of je haar reeds hebt verloren.
Al is dat, meen je, hetgeen altijd komt na het bekoren.