Ik heb alle stappen van verwerking doorlopen...
Eerst was daar ONTKENNING:
Ik gaf je steds weer een nieuwe kans...
Overtuigde anderen ervan dat jij anders was,
dat jij het WEL meende...
Toen kwam ONGELOOF:
Hebben ze dan toch gelijk gekomen?
Je leek zo oprecht, het voelde zo goed...
Ik kon het toch niet allemaal gedroomd hebben?!
En daar was WOEDE:
Woede op mezelf...
Hoe heb ik zo naiƫf kunnen zijn?
Hoe heb ik ooit kunnen geloven
dat jij wel degelijk anders was dan de rest?
Woede op jou...
Hoe kun je je nu zo gevoelloos gedragen?
Doet het je nu werkelijk helemaal niks?
Hoe heb je dit al die tijd kunnen doen?
En als laatste BESEF:
Zet hem uit je hoofd...
Het was een mooie droom...
Maar nu ben ik wakker...