Het begon jaren geleden met een zenuw die klem zat,
Opereren dan maar, het liep alleen anders als dat ze gehoopt had...
De pijn werd erger en ging ook niet meer weg,
volgens de doktoren had ze gewoon pech...
Werken, wat ze zo graag deed, kon ze niet meer,
ze dacht de pijn wordt minder, alleen de vraag was wanneer...
Al snel kwam haar arm in een mitella terecht,
alles moest ze met links gaan doen, toen nog een heel gevecht...
De diagnose die ze kreeg, U heeft een Post-traumatische dystrofie,
Nu zoveel jaar later heeft ze nog elke week therapie...
Ze kon er redelijk mee leven, tot de val van vorig jaar,
haar schouder verbrijzelde, ze had zoveel pijn, ze had het zwaar...
Ondertussen is er nu weer een ruim jaar verstreken,
de breuk is geheeld, maar hoe dat is een groot vraagteken...
Ze zal zich nooit in een hoekje laten duwen en iets snel opgeven,
gelukkig geniet ze elke dag weer van de leuke dingen in haar leven...
24 uur per dag, 7 dagen per week, 365 dagen per jaar,
Heeft mijn moeder...pijn, een pijn voor velen zo onherkenbaar...
Je dochter..
Narko: | Woensdag, mei 12, 2004 15:21 |
heel mooi gedicht, heel intens aan haar gericht. Ik ken ook zo iemand die in chronische pijn leeft. Ze zeggen dat ieder zijn kruisje te dragen heeft, maar met sommigen wil ik toch echt wel niet ruilen hoor ! Groetjes en veel sterkte gewenst aan je moeder Eva alias Narko |
|
Auteur: @dnarim | ||
Gecontroleerd door: michris | ||
Gepubliceerd op: 12 mei 2004 | ||
Thema's: |