Ze hult zich in een grijsgetinte deken, als ik hier zit
aan de waterkant.
Achter me de bomen in hun lenteste bloei.
De bloemen schreeuwen om het hardtst:
‘Zie mij, zie mij.’
Een enkel zwervend blikje bier maakt het geheel
compleet:
oogverblindende grijstinten.
Het is niet stil hier aan de waterkant, voor mij loopt
een snelweg, dwars door alle groen. Als een
gigantisch roestig kartelmes.
Hoekige en onpersoonlijke auto’s razen verder zonder
mij ooit te zien.
Een enkele oldtimer, glimmend chroom en
welgevormd, maakt het geheel compleet:
oogverblindende grijstinten.
En nu ik hier zit te schrijven moet ik even lachen
als ik me bedenk dat deze aarde het grensgebied is
tussen hemel en hel.
Auteur: Miriam van der Meulen | ||
Gecontroleerd door: christina | ||
Gepubliceerd op: 09 mei 2004 | ||
Thema's: |