Het zijn alleen de muren die je ziet,
Daarachter,daar liggen mijn emoties,pijn en verdriet.
Mijn gezicht bedekt met een masker,mijn hart omringt door vuur.
Samen vormt dit,die brede grote muur.
Elke dag komt er een steentje bij,
Elke dag nog minder vrij.
Maar toch zo sterk verlangend naar een arm om me heen,
Iemand die fluistert:je bent niet alleen.
Maar ik heb zo’n vriendin en ik kan altijd met haar praten,
Maar mijn angstige hart wil haar gewoon niet toe laten,
Mijn hart heeft de rest van mijn lichaam overgenomen,
Mijn denken,mijn dromen,mijn gevoel overschaduwt door grote bomen.
Ik wil er tegen vechten ,maar ik ben nog zo moe,
Misschien ben ik er gewoon nog niet aan toe.
En ik kan het niet alleen.
Maar ik moet er toch doorheen.
Ik wil mezelf niet meer voorliegen,
En mn vriendinnen langer bedriegen.
En dat als ik naar mezelf kijk, ik weet wie ik ben,
En mn eigen eigenschappen weer herken.
Ik wil meer dan dit,ik heb veel meer om te geven,
En er is ook zoveel meer te halen uit dit leven.
Ik laat geeneen steentje er meer bij,
Misschien ben ik dan ooit weer vrij.