vergeef me
Zoveel had ik je willen zeggen,
zonder iets uit te hoeven leggen,
zoveel had ik je willen vertellen,
zoveel vragen die ik had willen stellen.
Een vreselijke situatie,
angst voor die confrontatie,
van verwarring, verdriet en pijn,
het had niet zo horen zijn.
Ik kon het niet op dat moment,
ik hoop dat je me begrijpt, omdat jij mij kent.
Eenzame klanken in een meisje, zo verlaten,
de pijn van toen, nooit heb ik kunnen praten.
Eenzaam en gespannen lag ik weer op de grond,
huilend, verschuilend, bloedend en alleen.
Wachtend op hulp, lege, levenloze gedachten,
alsof mijn pijn mij keer op keer bleef verkrachten.
stap voor stap naderde ik het einde,
nu zit ik hier, alsof ik weer gestorven ben,
mijn geest die in een donkere wereld dwaalde,
het is alsof ik mijzelf niet meer ken.
Waar ging ik heen, toen ik het weer probeerde?
waarom lukte het niet, in wat voor situatie ik verkeerde?
waarom werd ik steeds weer bang?
elke keer wanneer mijn gevoel mij weer overnam?
een schaduw die mijn hart overdekte, wat hield mij tegen?
toen jij daar stond en ik wilde komen, waarom kon ik me niet bewegen?
verlamd van angst, pijn en verdriet,
ik wil gewoown niet dat iemand dat ziet.
woorden schoten tekort, was ik bang om te falen?
ik snap niet waarom ik niet praten ging, hoe ver kon ik nog verdwalen?
innerlijke gevoelens lieten zich zichtbaar worden,
waarom kon ik toch niet die vragen beantwoorden?
laat me nogmaals gaan met de doden,
om opnieuw niet meer te bestaan,
hetgeen wat ik niet meer verdragen kan,
en mij door mijn benen laat gaan.
laat me nogmaals niet meer leven,
wanneer een kind zijn dromen niet meer kan dromen,
laat me toch dat offer geven,
een hele nieuwe tijd die zonder mij zal komen.
Vergeet me en kijk niet meer om,
ik ben zwart en duister, verleden tijd,
ik weet, ik ben in deze wereld niet meer welkom,
het is maar beter dat ik doorsnijd.
Vergeef me en laat me gaan,
in de toekomst ben ik al verloren,
stilletjes laat ik weer een traan,
en herinner dat ik nooit ben geboren.