De jaren moe
Stille eenzaamheid
Bevroren in de tijd
Smeltend
Met weglekkende herinneringen
Kleine soldaatjes marcheren
Stug, onbuigzaam tin
Over het kronkelende platgetreden pad
Diep ingebed onder mij
Tussen de donkergrijze toppen
Ze schreeuwen naar me
Onbegrijpelijke woorden
Die echoën tussen de rotswanden
En verzinken in de diepte
Zacht dreinen in mijn oren
Als de geschiedenis zich opnieuw herhaalt
En niemand het hoort
Donkere wolken pakken saam
Kruipend
Over het sterke massief
Doorploegd, met diepe voren
Geslecht, deze solide korst
Ze grommen naar me
Onduidbare vloeken
Die vibreren in de rotsen
En verstillen in de lucht
Dreiging stroomt door mijn aderen
Een vergeten kwaad ontwaakt
Geabsorbeerd in vergetelheid
Vervuld van angst
En vreemde melancholie
Jaag ik het verleden na
En vlucht ik voor de toekomst
Die de mijne niet is
Stille eenzaamheid
Opent haar duister hart
Waar ik kan schuilen
Voor de eeuwigheid