Ze dreef weg
Verder en verder weg
van het strand
Daar lag ze dan
Helemaal alleen
In een zee met een
onmeetbare oppervlakte
Haar gedachten zweefden weg
Ze was weg uit de realiteit
Ze kwam in een wilde
droom terecht
Ze verzette zich ertegen
Maar het hielp niet
Ze bleef maar in de droom
Maar toch kwam ze langzaamaan
Terug uit haar wildste fantasieën
Ze vertelde iedereen dat
het een onbeschrijflijk gevoel was geweest
Een gevoel dat veel voor haar betekende
Want even was ze weggeweest
uit deze onmenselijke wereld
Njah Njah, kwou dak da ook keer kon voeln... jah ge kent my e :) pessimist dak zen ;) ma tis mooi gedicht, écht kzoe ook zo keer wiln effes weggaan.. zoe my goe doen peis k :)
Dikke Kus xXx G.