je zit daar maar helemaal alleen
geen andere mensen om je heen
verloren kijk je de leegte in
en ik sta daar maar als vriendin
ik loop naar je toe en zet me neer
om jouw zo te zien doet me zo'n zeer
tranen lopen over onze wangen heen
en ik sla mijn armen om je heen
waarom wil je het nu opgeven
je moet echt verder met je leven
je kunt me niet zomaar alleen laten
we moeten nu toch echt even praten
maar wat moet ik nu zeggen tegen jou
tegen die meid waar ik zoveel van hou
het mes dat voor je ligt kijkt me aan
wat zou ik hier nu graag weg willen gaan
ik kan het niet aanzien hoe je daar zit
met een mes voor je en je gezicht spierwit
ik wil je helpen met je verdriet
maar helaas kan ik dit niet
je moet zelf vechten voor je leven
nee je mag het echt nooit opgeven
ik voel me daar zo machteloos
en ben ook wel een beetje boos
want ik wil je echt niet kwijt
ik wil niet dat je jezelf snijd
ook mij doe je daarmee heel veel pijn
ik wil straks niet zonder jou zijn
zo zitten we daar dan tegen elkaar
ow wat is het leven toch zwaar
maar we moeten verder met ons bestaan
en we zijn dan ook samen naar huis gegaan
maar nu is elke dag die angst daar
ow had ik die zekerheid nu maar
dat jij het nooit zou opgeven
en altijd zou blijven leven
dat ik niet zo onzeker zou zijn
of jij niet weer op het kerkhof zou zijn
en daar weer met een mes zou zitten
om voor altijd te blijven pitten
nee ik wil je echt nooit kwijt
ik wil weg van deze onzekerheid
dus meid, alsjeblief geef nooit op
je bent voor mij echt helemaal top