Er wordt in mijn oog een traan geboren,
Mijn hart is zo bevroren.
Alles is kil en koud,
sinds jij niet meer van me houdt.
De traan rolt naar beneden.
Sinds het uit is,
heb ik veel pijn geleden.
Langzaam valt ze op de grond.
Ik zou willen weten hou jij het met me vond...
Alles heb ik je gegeven.
Al de liefde die ik had in m'n leven.
Jij was m'n enige doel,
Jij weet nog wel wat ik voor je voel.
Langzaam droogt ze op, die tranen.
Dat vertelt me: tussen ons is het gedaan.
Waarom liet je mij alleen?
Waarom liep je zomaar over me heen?
Ik heb niet lang op je gewacht,
jij had me volledig in je macht.
Je deed me pijn,
terwijl ik alleen maar bij jou wilde zijn.
Toen het zover was,
liet je me gaan,
zomaar,
heel gewoon,
liet je mij staan.
Ik moet je iets zeggen,
maar ik heb moeite om het uit te leggen.
Weet je...ik ben nogal verlegen.
En heb daarom sommige dingen verzwegen.
Dagen loop ik te piekeren hoe ik moet beginnen.
En wanneer ik dat weet,
ontbreekt me de moed om voor je te staan,
en je te vertellen wat je me hebt aangedaan.
Het valt niet mee alleen te zijn.
Eenzame nachten,
ze doen zo'n pijn!
Jij was mijn jongen,
Jij was mijn vriend,
waaraan heb ik dit verdiend?
Er is niemand anders die je vervangen kan.
Waarom liet je me in de kou staan?
Ik kan en wil niet meer zonder je leven!