"Hij is niet meer vrij:"
is wat een vriendin zei.
Shit, wat deed dat pijn,
een gebroken hart moest dat zijn.
''Ik ben nog vrij:''
is wat hij zei.
Opgelucht dat ik was,
ik stik, was wat ik eerst dacht.
Maar nu weet ik het helemaal niet meer,
mijn hartje doet toch o zo zeer.
Wie moet ik geloven?
Wie kan ik vertrouwen?
Waarom zou mijn vriendin liegen?
Waarom zou hij mij bedriegen?
Het is mij nog niet helder,
et liefst wil ik me ophangen in de kelder.
Want het doet zo'n pijn,
echt.. et is heus niet fijn.
Waarom leef ik eigenlijk nog?
Het leven heeft totaal geen zin meer, tog?
Nu wil ik de waarheid weten,
en daarna wil ik niet meer leven.
Het heeft me teveel pijn gedaan,
er is nu geen lol meer aan.
Mijn leven is kapot.
Mijn leven is voorbij.
Ik wil niet meer.
Geloof me nou,
Ik wil echt niet meer...
Niet alleen vanwege dat ene lekkereding,
maar door al dat geding.
Mijn leven is naar de maan.
Zelfs je hart gaat daar naar staan.
Het einde is bijna in zicht.
Eindelijk verlost van dat eeuwige gedraai.
Hopelijk komt et sneller dan de waarheid.
Eindelijk ben ik verlost.
Verlost van jou.........
Verlost van de waarheid.........
Verlost van het verdriet.........
Verlost van de pijn.........
Verlost van de eenzaamheid........
Maar vooral verlost......
......... van mezelf!!!!!