Lieve Lieverd…,
Wat ik onthoud,
Is dat je gelukkig hebt bestaan.
Lief hebt gehad aan je leven,
Maar toch hebt moeten gaan.
“Kennen” hebben we elkaar niet echt gedaan.
Maar toch was ik en heel vele anderen,
Blij met jou bestaan.
Best een mooie jongen om naar te kijken,
Voor vele was je heel belangrijk… Vandaar al dit verdriet… Je was echt belangrijk voor vele… Dat laten ze echt blijken.
Misschien weet je dat ik aan je denk… misschien ook niet.
Ook al kenden we elkaar niet goed, toch heb ik stiekem wel verdriet.
Verdriet van binnen, dat dit zo heeft kunnen gebeuren…
Ik snap t niet… Waarom?
Wat ik zou willen, is dat we elkaar beter hadden leren kennen,
Zou willen weten hoe jou karakter was,
Hoe jij was van binnen.
Zo jong… zo verschrikkelijk erg,
Waarom is jou dit overkomen? Ik weet zeker: iedereen uit je omgeving heeft veel verdriet, en hadden dit alles niet eens durven dromen!
Ik wou dat ik die vele mensen met verdriet iets kom geven,
Tot troost diep in hun leven.
Maar ik heb woorden alleen, namen en dingen geen.
Ik hoop dat je weet dat ik aan je denk,
En misschien anderen mensen met dit gedicht troost schenk.
… JIJ BENT VOOR ALTIJD IN MIJN GEDACHTE!!!