Als een kind huil ik tranen
n het donkere duister van de nacht
Wil niet ontwaken in wat is verdwenen
In deze droom is alles zoals verwacht
Ik sta toch maar op
betreedt de kamer, via stille trappen
Waar slechts de schaduw wacht
van eigen gemaakte stappen
Niemand samen met me in de nacht
ik kijk na legen stoelen
legen glazen met restjes wijn
muziek klinkt de radio staat zacht
wat is het toch waar ik naar smacht
soms geketend als in boeien
soms mijn hart zo pijnlijk bloeden
leert het te accepteren
en niet wat niet kan
telkens maar begeren
Elizabethh: | Maandag, maart 01, 2004 12:53 |
Wat een diepezinnige gedicht... Soms loop je alleen op straat en je ziet niemand behalve jezelf, dan denk je, ben ik nou de enige op deze wereld die pijn tot in zijn botten voelt...! Soms wil je luisteren, naar dat deel van jou die je vasthoud en niet los laat, dat ene stem in je hart die je wil de weg wijzen...maar heel vaak wijger je om naar te luisteren.. Dat ene gevoel is dat onbereikbaar gevoel die we voelen soms.. Mooi gedicht Dieper dan diep kan je toch niet graven |
|
bieke: | Maandag, maart 01, 2004 08:11 |
Een veelzeggend gedichtje Van hieruit een warme knuffel Bieke, |
|
Auteur: Paul Willems (Quikkie) | ||
Gecontroleerd door: maneschijn | ||
Gepubliceerd op: 29 februari 2004 | ||
Thema's: |