langzaam verscheen de Wintervorst
toen de avond in de nacht verdween
kuste zijn koele adem de aarde
tot zij broos en breekbaar scheen.
Zijn onschuld hing in de ochtend vroeg
in bomen, en aan kale takken,
spinnen waren koud vertrokken
lieten zich uit hun glazen huizen zakken.
De natuur liet losse draden vallen
in het vertragen van de tijd
met een hoogpolig wit tapijt.
in een natuurlijke adempauze
schitterde zij in pure pracht,
tot de zachte zonneschijn
haar een nieuw kleedje bracht.
Ook het kristal op het water
Kleine kopjes steken op
Het voorjaar komt steeds nader
Elizabethh: | Zondag, februari 29, 2004 21:26 |
Gelukkig dat onze harten niet van Kristal zijn...! Glimlach.. Liefs elizabethh.. |
|
aldarion: | Zondag, februari 29, 2004 00:14 |
prachtig! | |
shelob: | Zaterdag, februari 28, 2004 21:32 |
Mooi neergezet. | |
Jannie Hoogendam: | Zaterdag, februari 28, 2004 18:18 |
Wat een schitterend poëtisch gedicht heb je hier neergezet. Petje af! Liefs van Jannie |
|
lommert: | Zaterdag, februari 28, 2004 16:49 |
verbazen doe ik me telkens weer over de natuur...de natuur liet losse draden vallen...schitterend xxje willemmien |
|
Auteur: Paul Willems (Quikkie) | ||
Gecontroleerd door: Firebolt | ||
Gepubliceerd op: 28 februari 2004 | ||
Thema's: |