Bang om te sterven,
Het staat in een boom gekerven.
Nog zo veel jaren in zicht,
Nog allemaal zo licht.
De angst om weg te gaan,
Uit de laan.
Weg te gaan van jou,
Zonder dat je weet dat ik van je hou.
De eenzaamheid om me heen,
Er zijn geen mensen, geen één!
Ze laten me in de steek,
Achtergelaten, net als een aangebrande cake.
Een zwarte schaduw trekt over me heen,
Het is niet gemeen.
Het is tijd,
Eindelijk uit mijn lijden geleid.
Want jij was daar,
Dat was dan minder zwaar.
Je hebt me er door heen geschopt,
En niet gefopt.
Je weet het nu,
Dat ik van je houd.
Je geeft het toe,
Dat je ook van mij houd.