Hier zit ik weer,
de tranen staan nog in mijn ogen,
voel me helemaal leeg.

Hier zit ik weer,
het mesje nog in mijn hand,
voel overal zo’n pijn.

Hier zit ik weer,
ik zie het niet meer zitten,
voel me radeloos.

Hier zit ik nog steeds,
helemaal alleen,
alleen met mezelf.

Alleen met mijn zielige gedachten.
Gedachten die me steeds zo’n pijn doen.
Pijn die ik mezelf aan doe.

Bewust kwets ik mezelf.
Bewust maak ik mezelf belachelijk.
Belachelijk … ja zo voel ik me.

Met al mijn …
littekens,
angst,
pijn,
schuldgevoelens,
verdriet,
radeloosheid,
… en nog zoveel meer.

Ja er is nog zoveel meer … maar ik vind het maar niets.

__________________________________________________________

Ik wil niet meer leven.
Heb er al veel over nagedacht.
Allé ik doe niets anders meer.

Ik zou verder moeten kijken.
Luisteren naar anderen.
Anderen die nu zo blij zijn.
Blij dat ze zijn blijven volhouden.

Maar nee ik vind het allemaal gelul.
Ik zie het allemaal zo zwart.
Ik voel me zo rotslecht.

Ik kots alles uit,
niets blijft binnen.

Ik wil niet luisteren,
niets dringt tot me binnen.

Ik vlucht maar weg,
niets kan mij bereiken.

Ik … en dan ook alleen ik zou moeten willen leven.
Maar toch zijn het de andere die me hier houden.