Eerlijk zijn
is niet je sterkste kant
je hebt voor als het nodig is
altijd wel een leugentje achter de hand
Het is moelijk om jou elke keer weer te geloven
als ik na het zoveelste leugen weer ben bedaard
toch doe ik mijn best
want je bent me veel te veel waard
Maar als ik een keer loop te twijfelen
of ik je wel of niet moet geloven
wordt je boos
en wordt er met de schuld heen en weer geschoven
Zeg het me eerlijk
beteken ik nog iets voor jou?
Of doe je net alsof,
omdat je bang bent dat ik mezelf onder een trein douw?
Ik heb het gevoel dat je liegt dat je barst
ook al klinkt dat misschien wat grof
Je mond lacht wel,
maar je ogen, die staan dof
Als ik je hiermee confronteer
zeg je iets als: je gelooft maar wat je denkt
zo'n lekker duidelijk antwoord
die alleen weer een heleboel onzekerheid naar boven brengt
Als ik aan je vraag of je nog om me geeft
zeg je dat ik niet zo moet zeuren
maar een antwoord geef je nooit
ik weet niet wat er gaat gebeuren
Je foto waar ik naar kijk, wordt wazig
de tranen rollen over mijn wang
raak ik je kwijt of niet?
Ik ben zo bang...
Maar de tranen komen niet omdat ik bang ben
Eerder van onzekerheid zijn ze
Ik vraag je
wees alsjeblieft één keer eerlijk tegen me?