Zoveel gevoel...
zo weinig woorden.
Innerlijke onrust,
stormt als een wervelwind doorheen m'n lichaam.
Angstig...
probeer ik hiervan alsnog te vluchten.
Vluchten...
net dat wat me zo misselijk maakt.
Tranen...
brandend in mijn ogen.
Tranen...
verdomd zo moeilijk om te tonen.
Vechtend...
met het kind in mij.
Die druk op mijn borstkast,
weer pijnlijk te voelen.
Pijnlijk...
omdat het gevecht soms zo ondragelijk is.
Het is mijn schuld NIET...
praat ik dagelijks in mijn hoofd.
Maar het kind in mij,
vecht angstig...
protesteerd.
Om alsnog proberen vast te houden,
wat het heeft geleerd!
Maar IK...
ik vecht terug.
Mijn god...
ik strijd voor "mijn" geluk.