Eindelijk rust....
Voor het eerst gesneden aan de binnenkant,
De binnenkant van m'n arm.
Tegen het mes is m'n arm gewoon niet bestand.
Maar dat maakt nie uit want het bloed houd me warm.
De wond begint op te zwellen.
Het is alweer aan het genezen.
Maar de gedachte eraan blijft me kwellen.
Ik heb alleen voor mezelf iets te vrezen.
Alsjeblieft, bevrijd me van m'n lijden.
Schiet me desnoods neer!!
Dat is geoorloofd in deze zware tijden.
Ik trek het gewoon allemaal niet meer.
Ik laat m'n lot over aan jou.
maar laat de pijn stoppen.
Doe iets en doe het gauw!!
Ik voel m'n laatste hartslag in m'n keel kloppen.
...EINDELIJK RUST...
Reacties op dit gedicht
| katja_: | Vrijdag, april 14, 2006 14:31 |
| mooi ik heb er eigenlijk geen woorden voor deze tekst is herkenbaar voor veel mensen |
|
| annetjuuh: | Vrijdag, februari 13, 2004 17:56 |
| hoi sgat, erg herkenbaar jah.. en ook alleen door jouzelf op t lossen he?!het kost veel moeite maar je kan het wel!!suc6 |
|
| Flanieke: | Vrijdag, februari 13, 2004 17:06 |
| Hey lieferd, even slikken bij het lezen van je dichie, vindt het prachtig neergezet... herken mezelf er echter wel in... Het spijtige is dat ik je persoonlijk niet kan helpen bij deze situatie, ik kan naar je luisteren maar dat is ook al... het mes ligt in jouw handen... de pijn ligt ook bij jou(erg genoeg)... ik duim voor jou, dat jou donkere wolkjes geluidloos zullen gaan verdwijnen en ook voor jou het zonnetje weer zal kunnen gaan schijnen... blijven hopen, blijven doorgaa |
|
Over dit gedicht
| Auteur: Mark Anema | 
|
|
| Gecontroleerd door: Firebolt | ||
| Gepubliceerd op: 13 februari 2004 | ||
| Thema's: | ||