Het blijft een wonder,
hoe mijn hart wordt geraakt door jouw zinnen.
Onuitgesproken oplichtend in jou ogen,
als ik je aankijk
in stilte hoor ik,
wat je zegt.
Al spreek je geen woord.
Een stralende glimlach roept,
ik kan niet meer zonder jou.
Je oogopslag spreken,
ik laat je nooit meer los.
Twee handen strelen,
ik ben er als je me nodig hebt.
Je zegt me zoveel,
al spreek je geen woord
Was het maar zo.
Dit is dus een gemiste kans.
En daar heb ik zoveel spijt van, nu zie ik pas hoe leuk hij is