zwarte tranen lopen over mijn roodgehuilde wangen,
er is niemand meer om ze op te vangen,
sinds jij weg bent gegaan,
kan ik de wereld niet meer aan,
ik wil ik niet meer leven,
zelfs niet meer voor heel even,
ik denk nog vaak aan hoe het was toen,
kon ik me maar van al dit kwaad ontdoen,
kon ik maar terug in de tijd,
ik kan niet meer tegen deze verscheurende eenzaamheid,
het lot is tussen ons geluk gekomen,
en heeft jou gewoonweg van mij ontnomen,
zonder een woord van spijt,
zonder enige tijd voor afscheid,
ik hoop dat je nu ergens in een andere wereld terecht gekomen bent,
waar iedereen jou naam kent,
ik hoop dat je gelukkig bent,
en geen verdriet om mij kent,
maar ik,
ik zit nog op aarde,
tot nu toe wenste ik altijd dat de hemel opklaarde,
dan kon ik misschien een glimp van jou opvangen omdat ik je zo mis,
maar nu besef ik dat het slechts een hopeloos verlangen is,
kon ik je naam maar uit mijn geheugen wissen,
zodat ik je niet meer zo hard … hoefde te missen ...