Naarmate je ouder wordt
en het leven sneller lijkt te gaan
blijkt niets meer wat het was.
Al de dingen die je vroeger had,
die vervagen.
Steeds meer herinneringen ontplooien zich,
alles rondom je verandert.
Is dit nu altyd al zo geweest,
ook toen ik nog een kleuter was?
Of lijkt het me nu meer door te dringen,
het besef dat alles doorgaat,
gewenst of niet?
Hier sterft er weer een dierbaar leven,
daar zet er eentje zijn eerste stap.
Verlies je of win je weer een vriend,
of iemand die je weer even moet missen.
Ik weet niet of ik met die veranderingen allemaal kan leven
ze maken me zo bang, zo onzeker, zo...
geen grip op hetgene wat met me gebeurt,wat er rondom mij zich afspeelt, geen macht, geen...
Zo blijf ik maar verlangen naar die tijd
dat ik een kleuter was.